دلتنگ ترازمردبه زنجیراسیرم 

آنقدربه هم ریخته سامان نپذیرم

آشفته بدقولی وگفتارریایی

این هاتوبگوروی چه اصلی بپذیرم!

درحوض زلال شبت ای ماه چه داری؟

ازخویش برون آمده باروی توسیرم

انداخته ای درقفس سرخ پرنده

بی بال وپرم کرده وکم مانده بمیرم

یک فرصت آوازمرایار ریایی

تاپی ببرم زنده وبرخویش امیرم

باتومن امروز راگلپوش فردامی کنم

باتوفروردین ودی راماه زیبا می کنم

می گریزدسردی برف ومه دلتنگی ام

آسمان نقره ای رارنگ دریا می کنم

تابسازد محوسایه ازلب ایوان ما

هرنگاهت راچنان فانوس دریامی کنم

پیچک موی بلندت می کشم دیوارغم

بوی یاس هرکلامت چتردنیامی کنم

کوه هارامی کنم تاپلکان راه تو

مخمل زردستاره رودانها می کنم

ای مراامنیت ازآوارافتادن به زیر

سبزی امیدهاراباتوحاشامی کنم

می شکافددل نرگس به نگاهت  زیرا

آسمان محو تماشای به راهت    زیرا

برکه پوشیده سیاهی وبرون می آیی

مهربانونگرانست به ماهت    زیرا

کوه،شیرین کم لحظه نارنجی تو

سرشب آینه شعله آهت     زیرا

ما که از(ع،ش،ق)فقط نقطه باران دیدیم

سرخوشاهلهله ی گاه به گاهت    زیرا

بی خبراین همه عاشق تن عریان بودند

لطف کن پیرهن راه به راهت    زیرا

غزل پنجره باشاخه مهتاب شکفت

کوک کن سازدل ازسوزسه گاهت   زیرا

گل سرخی به نشان درسبد این همه روز

زندگی یاگله یاغرق نگاهت  زیراا

باران نم نم  می آید

شعری تشنه

چک چک آب می شنود